Van Buenos Aires naar Rio de Janeiro

Buenos Aires

Na een lange vlucht van ongeveer 13 uur kom ik aan in Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië. De luchthaven ligt op ongeveer 40 minuten rijden van de stad en nog geen uur later ben ik ingecheckt in een leuk hotel in het historische centrum en heb ik mijn eerste Argentijnse steak besteld. Samen met mijn agent geniet ik van een 'bife de lomo' en een heerlijk glas rode wijn uit Mendoza, dé wijnstreek van Argentinië.

Puerto Madryn

De dag na aankomst vlieg ik gelijk door naar Puerto Madryn, de toegangspoort naar Península Valdès. Mijn eerste ontmoeting met Patagonië, waarbij ik verrast word door de heerlijke temperatuur. Ik kan mijn thermobroek en muts in de koffer laten en ga heerlijk gekleed in een t-shirt de verschillende hotels bezoeken.

Puerto Madryn is een ietwat slaperig stadje, maar komt in de Argentijnse zomermaanden (van september t/m februari) helemaal tot leven. De stad ligt direct aan de Golfo Nuevo en heeft een breed strand en een leuke boulevard. Tevens vind je er veel winkeltjes, restaurants en als je iets naar het zuiden loopt enkele gezellige strandtentjes waar je heerlijk vis kunt eten. Puerto Madryn heeft de grootste visexport van Argentinië, dus hier geniet je van garnalen, mosselen en krab!

Walvissen, pinguïns, zeehonden en orka's

De hotels liggen allemaal aan de boulevard en dat geeft toch altijd dat échte vakantiegevoel. Maar ik ben natuurlijk niet voor het strand in 2 uur naar Puerto Madryn gevlogen, nee: hier kom je voor Península Valdes, het schiereiland om walvissen, pinguïns, zeehonden en orka's te zien. Helaas ben ik buiten het walvissenseizoen dus de boottocht slaan we over. Een mooi alternatief is de dagexcursie naar het schiereiland en dit is werkelijk spectaculair! Zo zie ik honderden pinguïns op nog geen meter afstand, liggen de zeeleeuwen te gapen en slapen op het strand en hebben we superveel geluk, want we zien een orka met kleintje vlakbij de kust zwemmen! Península Valdes is een waar paradijs en ik kan me levendig voorstellen hoe het hier in het seizoen is. Grote groepen walvissen liggen dan met honderden tegelijk voor de kust, wat heel bijzonder moet zijn!

De zuidelijkste stad ter wereld

Vanuit Puerto Madryn vlieg ik in 2 uur door naar de zuidelijkste stad ter wereld, Ushuaia. De hoofdstad van Vuurland is tevens de haven om naar Antarctica te gaan. Puerto Madryn is een leuk klein stadje met een levendige haven, gezellige hoofdstraat en kleine sfeervolle hotelletjes. Ik heb een paar hele leuke nieuwe hotels opgenomen in het programma. De volgende dag ga ik al vroeg naar Tierra del Fuego, hét natuurpark van Argentinië. Maar eerst maken we een ritje in de historische trein naar El Fin del Mundo ofwel: het einde van de wereld. Deze trein vervoerde eens de gevangenen (Vuurland was in vroeger tijden namelijk een gevangenenkolonie) naar de bossen om hout te kappen. Na het treinreisje van 45 minuten maken we een korte, 1,5 uur durende wandeling door het prachtige natuurpark. Uiteraard kan je hier ook langere wandelingen maken. Helaas is dit voor mij geen optie: het is natuurlijk geen vakantie!

Boottocht & cruise

's Middags maak ik een boottocht op het Beagle kanaal. Dit kanaal is de natuurlijke grens met Chili en kent enkele kleine eilanden (rotsen) met honderden vogels en zeehonden. Met de boot komen we hartstikke dichtbij en kunnen we mooie foto’s maken. Een superleuke excursie en toch ook wel heel bijzonder om zo dicht bij Antarctica te zijn. Uiteraard bezoek ik ook de cruiseboot die we aanbieden: een prachtig schip met luxe cabines en een leuke crew. Met deze boot kunt u in 4 dagen via Cape Horn naar Punta Arenas in Chili varen. Een prachtige tocht waarbij u vele gletsjers, dieren en natuurschoon ziet. De cruises naar Antarctica zijn erg duur en deze cruise is een leuk alternatief om toch het gevoel te krijgen Patagonië vanaf het water te hebben gezien en om naar Chili te reizen. Een echte aanrader dus!

El Calafate

Helaas zit Ushuaia er voor mij op. Vond het een adembenemend mooi stukje Patagonië en het stadje straalt iets onbezorgds en prettigs uit. Mijn reis voert verder naar El Calafate gelegen aan Lago de Argentina, het grootste meer van Argentinië dat wel 90 km lang is. Vanuit El Calafate kunt u de grootste gletsjer ter wereld bezoeken: de Perito Moreno. Ik heb het geluk om dit ook te mogen doen en dit is toch wel het hoogtepunt van mijn reis. Met open mond sta ik naar de enorme ijsmassa te kijken; het ijs hoor je letterlijk kraken. Een geweldige ervaring is het maken van een boottocht, waarmee je tot 300 m van de ijsmuur kunt komen. Een andere mogelijkheid is om hier een minitrekking over de gletsjer te maken. Maar: er is meer te doen vanuit El Calafate. Zo kunt u de andere gletsjers per boot bezoeken, kunt u prachtige paardrijdtochten maken en een bezoek brengen aan het vogelreservaat. Ik heb het geluk om in één van onze charmantste accommodaties te mogen verblijven dat aan het vogelreservaat is gelegen. Vanuit de ontbijtruimte zie ik de flamingo's staan en geniet ik van de vele verhalen van de eigenaar, die jarenlang berg/gletsjer gids is geweest en nu deze hostería tot een waar thuis maakt. Een hostería is overigens een soort pension, waarbij u wél de faciliteiten heeft van een hotel, maar de persoonlijke sfeer van thuis. Een leuk alternatief voor een hotel tijdens uw reis door Argentinië. Uiteraard kies ik de leukste hostería’s die elk kwaliteit en comfort bieden zodat een heerlijk verblijf gegarandeerd is!

De laatste dagen...

De dagen trekken aan me voorbij en ik zie veel. De vele hotels die ik bezoek hebben stuk voor stuk iets bijzonders en bieden u als reiziger een aangenaam verblijf. De afstanden in dit imposante land zijn enorm dus ik raad iedereen dan ook aan om een goede afweging te maken wanneer de bus te nemen en wanneer te vliegen. Morgen vlieg ik vanuit El Calafate weer terug naar Buenos Aires waar ik samen met onze agent mijn bevindingen ga doornemen. Ik heb allerlei leuke ideeën opgedaan en ga samen met hem wat nieuwe korte pakketten uitzetten. Met de toevoeging van deze pakketten en de keuzes van de accommodaties weet ik zeker dat we het leukste Argentinië product van Nederland aan onze reizigers kunnen aanbieden. Ik heb leuke driesterrenhotels, charmante hostería's en luxere hotels ontdekt en samen met de prachtige excursiemogelijkheden en de cruises kunnen we voor u echt prachtige reizen op maat maken! Houd onze site in de gaten, want als u aankomende winter naar Argentinië op vakantie wilt, bent u bij NRV aan het juiste adres!

Uw reisverslag hier?

Wij ontvangen graag uw reisverslag van een gemaakte reis met NRV. U verdient hier tevens reispunten mee, die u weer kunt inwisselen voor korting op uw reis met NRV! Meer info

Dag 2

De volgende dag zijn we eerst naar het Plaza del Congreso gewandeld. Een mooi plein met het Palacio del Congreso, maar wel met veel dakloze mensen, die daar hun bedoeninkje hebben. Vervolgens weer op de hop-on, hop-off bus (een kaart voor twee dagen is erg voordelig) en naar de schilderachtige wijk La Boca. Gekleurde huizen, tango op straat, leuke restauantjes, muziek. Lekker rondgewandeld en op een terras gelunchd met een prachtig paar dat de tango danste. ‘s Avonds gingen we naar onze tango-avond. Mieke en ik hebben weer de tango gedanst, sinds onze middelbare schooltijd. We hebben les gehad en zelfs een officieel getuigschrift gekregen. Daarna lekker gegeten en toen de tangoshow. Geweldig. Prachtige dansers en danseressen beelden het ontstaan en de ontwikkeling van de tango uit. En we zaten 1e rang, vlak voor het podium. Schitterend, ook de live muziek.

Dag 3

De volgende dag was onze reisdag. Door omstandigheden (het vliegveld van Bariloche is voor 2 maanden gesloten) was onze reis naar San Carlos de Bariloche omgezet in een fly-drive. Dat wil zeggen, vliegen naar Esquell en vandaar de 260 km. naar Bariloche per bus overbruggen. Gelukkig ging de vlucht op tijd (en dat blijkt meer uitzondering dan regel volgens de Argentijnen) en toen van Esquell met een goede bus (ruime stoelen, met verstelbare rugleuning en beensteunen) naar Bariloche.Een reis van ruim 3,5 uur. Maar wel door een prachtig landschap. Pampa, uitlopers van de Andes en het hoog gebergte. Bij het busstation van Bariloche werden we opgewacht door de chauffeur die ons naar het hotel Carlos V bracht, een heel goed hotel. Al met al dus prima geregeld. Alleen duurde deze "fly-drive" wel ruim 5 uur langer dan de oorspronkelijk geplande reis, maar ach, we hebben vakantie. Heerlijk gegeten in Bariloche, forel op zijn Argentijns en ik Cordero Patagonia (lam op zijn Patagonies). En bij ieder diner een halve of hele fles prima Argentijnse wijn (een glas wijn bestellen wordt niet op prijs gesteld en kan soms niet eens). Het is dus een fles of niets.

Dag 4

Na een korte nacht moesten we er om 6.30 uur uit omdat we de excursie hadden naar de 7 meren. De "Ruta de los siete lagos" is een "helse" tocht van 400 km door een prachtig berggebied langs 7 meren naar San Martin de los Andes. Hoeze hels?. Nou, zo'n 150 km gaat over een gravel/modderweg met op veel plaatsen nauwelijks ruimte voor 2 auto's laat staan vrachtauto's, want die gaan er ook over. In Australie noemen ze dit een dirtroad, maar voor deze weg is dat nog een veel te mooi woord. De dag begon prachtig met heel mooi weer, dus mooie vergezichten en mooie meren en bergen. In Villa la Angostura, onze eerste stop, lagen langs de weg grote hopen vulkaanas. Na uitbarsting van een vulkaan in Chili is dat hier neergedaald. Het hele dorp lag onder een grijze deken. De mensen hebben het zo goed mogelijk verzameld en het wordt gebruikt als een soort kunstmest. Maar nog steeds ziet het dorp er grauw en grijs uit. Onderweg prachtige foto’s gemaakt van alle meren. Echter, hoe dichter we bij San Martin de los Andes kwamen,hoe slechter het zicht werd. Wij dachten dat het mist was, maar onze gids maakte duidelijk dat het as was van de nog steeds actieve vulkaan in Chili. Langs de weg was alles grijs, bedekt met een laag vulkaanas. De zon kon er af en toe met moeite door. Dat het geen mist was, bleek in San Martin. In een mum van tijd voelde je neus en keel droog aan. En ook voor de ogen met contactlenzen was het geen goed gevoel. Sommige mensen op straat droegen een mondkapje. We hebben in San Martin gegeten en een rondje gelopen en toen weer snel terug naar Bariloche. Als de wind dus verkeerd staat waait een grote wolk vulkaanas over de bergen. Jammer van het mooie weer, maar wel bijzonder om mee te maken.

Dag 5

De dag na onze tocht naar San Martin hebben we gepland als een "vrije" dag. Het is mooi weer, dus zijn we op eigen gelegenheid met het openbaar vervoer (er rijden overal veel bussen) naar een berg geweest, Cerro Campenario. Met de stoeltjeslift( wintersportgevoel!)omhoog voor een mooi uitzicht. Maar dat viel tegen. De vulkaan gooide wederom “as” in het eten. Van de prachtige besneeuwde bergen rondom was nauwelijks iets te zien. De zon scheen heerlijk, maar alles was in een grijze mist gehuld. In het gastenboek hadden Nederlanders de week daarvoor geschreven dat het een mooi uitzicht was , alleen jammer van de vulkaanas. Dus het is hier al een tijdje mis met die vulkaan. Dan maar weer naar beneden en een stevige pint gehaald in Bariloche. Nog even iets over Bariloche. Het is een soort Zwitsers wintersportresort. Veel sportwinkels, restaurants e.d. En dan bedoel ik ook echt Zwitsers, echte houten chalets, je kunt hier kaasfondue en zuurkool eten , er zijn een heleboel chocoladewinkels met Zwitserse chocola. In de buurt is een dorpje dat heet Colonia Suiza. Verder is het een gezellige plaats.

Dag 6

Morgen weer vroeg op pad met de bus naar Esquell en dan met het vliegtuig naar El Calafate, het gebied van de gletsjers. Ja, dat hadden we gedacht. Op de onchristelijke tijd van 4.45 uur moesten we uit bed om de bus van 6 uur te halen naar het vliegveld van Esquell. Het was een schitterende dag met een mooie zonsopkomst. Toen we op het vliegveld aankwamen werd tot onze verbazing de bagage niet uit de bus gehaald. Navraag (er werd niets meegedeeld, dus we moesten er zelf achteraan) leerde dat er een staking was bij het personeel van Aerolinas Argentinas. Na 3 uur wachten werd om 1 uur gemeld dat er die dag geen vliegtuig meer zou komen. Volgens ons wisten ze dat ook al om 10 uur, want ze lieten alle bagage in de bus staan. Dus iedereen weer in de bus en 4 uur terug naar Bariloche. Intussen hadden we wel contact gehad met onze reisagent in Argentinie, New World Travel. Die zou ons hotel in Bariloche voor nog een nacht reserveren, zodat we op maandag konden bekijken wat we zouden gaan doen: wordt er nog gestaakt of niet. Om 5 uur dus weer terug in Bariloche, de hele dag in de bus en geen meter opgeschoten! De spanning en de stress waren intussen flink toegenomen, vooral ook omdat we bij geen enkele bank meer geld konden pinnen omdat onze passen niet meer werden geaccepteerd. Vreemd want de dag ervoor ging dat zonder problemen. Na een halve meter pizza in een pizzeria waar ze pizza´s per meter verkopen. Hebben we nog gebeld met NRV (hun noodnummer) over het verdere verloop van onze reis. Een prima verbinding met de reisconsulent van dienst die al aan de slag was om ons verder te helpen. Want we wilden verder want Bariloche hadden we nu wel gezien.

Dag 7 & 8

De volgende morgen weer vroeg op. Aerolinas Argentinas staakte nog steeds. Dus het enige alternatief was over land, met de bus naar El Calafate, een bus reis van 27 (!) uur. Toen begon een race tegen de klok. Want om 9 uur vertrok de bus.Met een taxi naar het busstation en daar bleek dat de tickets alleen met pesos betaal konden worden. Geen creditcard, geen dollars. En omdat wij de vorige avond geen pesos konden pinnen, moest ik als een speer met een taxi terug naar het centrum om pesos te halen. Want er gaat in Argentinie weinig op tijd, maar de lange afstandsbussen zijn zeer stipt. Gelukkig lukte het nu wel om te pinnen. Vraag me niet waarom, misschien was de geldpot op zondag leeg. Snel terug naar het busstation en toen begon een lange reis. Door een mooi landschap en in een zeer luxe bus. De stoelen zijn ongeveer 1,5x zo breed als in een vliegtuig, ze kunnen vrijwel helemaal horizontaal en je krijgt eten en drinken (koffie en thee zijn helemaal vrij). De route loopt van Bariloche naar Esquell (weer daarlangs), dan naar Sarmiento, Comodoro Rivadavia, Rio Gallegos en dan El Calafate. Dus heel Patagonie door. Dinsdag waren we om 13 uur in El Calafate (waar we dus zondagmiddag hadden moeten zijn). Een ervaring rijker, maar wel 2 vakantiedagen kwijt.

Dag 9

El Calafate is een leuk stadje dat volledig draait op toerisme vanwege de gletsjers die je van hieruit kunt bezoeken. Gelukkig hebben de mensen van New World heel veel kunnen regelen m.b.t. het omzetten van de excursie naar de Perito Moreno gletsjer, een van de hoogtepunten van onze vakantie. De extra dag in Calafate hebben we laten vervallen, zodat we nu nog maar 1 dag achterlopen op ons vakantieschema (het lijkt bijna op werken!!). De excursie naar de Perito Moreno Gletsjer is inderdaad een hoogtepunt. Wat een indrukwekkende ijsmassa, 5 kilometer breed, 60 meter hoog, allemaal prachtig blauwe ijsspitsen. Maar het grootste spectakel is het afbreken van stukken ijs. De gletsjer beweegt namelijk tot 2 meter (!) per dag vooruit. Dus je hoort steeds enorme knallen (alsof er een vliegtuig door de geluidsbarriere gaat) en dan dondert er weer een enorm stuk ijs in het water. We zijn ook met een boot langs de gletsjer gevaren tussen de grote ijsbrokken door. Een foto maken als een brok ijs naar beneden valt is vrijwel onmogelijk, omdat het steeds gebeurt op een plek die je niet verwacht. En dus ben je steeds te laat. Maar het is wel heel indrukwekkend.

Dag 10

Op donderdag met de bus (maar 5 uur, dat is voor ons een eitje) naar Chili: Puerto Natales. Uitgebreid gecontroleerd bij de grens. We blijven hier maar 1 nacht (ipv de oorspronkelijke 2) zodat we dan weer op ons geplande vakantieschema zitten. We logeren in Hotel Charles Darwin (wie kent hem niet?), een prima hotel, met een wat klassieke uitstraling. We hebben Puerto Natales verkend, nou ja verkend: één belangrijke straat met alle winkels en restaurants. In een cafe heb ik een heerlijk artisanaal biertje gedronken, de barkeeper kende ook de reputatie van de bijzondere Belgische bieren.

Dag 11

rijdag gaan we naar het nationaal park "Torres del Paine". Een park met veel natuurschoon, maar waar je vooral naar toe moet om lange bergwandelingen te maken (beroemd is de zgn. "W", een trektocht van hut naat hut , of camping naar camping van 4 tot 5 dagen). Daar hadden wij geen tijd voor, maar we hebben wel 2 mooie wandelingen gemaakt. Naar een mooie waterval “Salto Grande” en naar het Lago Grey waar een aantal enorme ijsschotsen op het strand lagen die van de gletsjer Grey waren gebroken. Helaas zat het weer niet mee, veel wolken en af en toe regen en heel veel wind. Dus wij hebben de beroemde Torres niet in volle glorie gezien. De Torres del Paine zijn een aantal scherpe hoge rotspunten, die het nationale park domineren. Maar de toppen waren de hele dag in wolken gehuld. Samen met de harde wind gaf dit echter wel een mysterieuze sfeer. We wisten wel dat veel wegen in Chili niet verhard zijn, maar de werkelijkheid is toch erger dan verwacht. (is het asfalt hier nog niet uitgevonden?) De weg naar en in het Torres del Paine park (waar jaarlijks grote aantallen toeristen naar toe komen) is een gravelroad. De bus rijdt hoerover heen met een snelheid van tussen de 80 en 100 km/uur. Als je nog geen last hebt van je nieren, dan krijg je het hier wel. Bijna elke auto of bus heeft scheuren en sterren in de voorruit. Dus een markt te winnen voor Carglass en collega's. Ook het kamperen in Torres del Paine is bijzonder. Op de campings staan kleine "huisjes" (refugio's) waar je je tent onder kan zetten. Voor elk huisje is een picknicktafel en een barbecue. We zagen zelfs een refugio waar alleen een luchtbed met twee slaapzakken onder lag, dus niet eens een tent. Dat is pas "luchtig" slapen. Na deze mooie tocht door Torres del Paine was voor ons de dag echter nog niet afgelopen. Want om onze tweede verloren vakantiedag in te halen moesten we dezelfde avond nog met de bus naar Punta Arenas (ruim 300 km). We werden door de bus, waarmee we de excursie hadden gemaakt, netjes afgezet bij de busterminal. Om 23 uur waren we in Punta Arenas, waar onze transfer op ons stond te wachten. En om twaalf uur rolden we moe maar voldaan (zo heet dat toch?) in bed. Hotel Plaza is een heerlijk gedateerd hotel (zoals je ze in Engeland nog veel ziet) met mooie lambrizeringen, oude foto's aan de muur en een douche die niet goed werkt.

Dag 12

De volgende morgen (zaterdag) moesten we er weer om 06.30 uur uit om de bus te halen naar Ushuaia: EL FIN DEL MUNDO!! Van Punta Arenas hebben we, jammer genoeg, dus niet veel gezien. Want het schijnt een mooie stad te zijn. Volgens het reisschema is het ongeveer 11 uur met de bus van Punta Arenas naar Ushuaia. Maar we moesten met een pont (niet veel meer dan een gemotoriseerd vlot) over de straat van Magelhaen. Uiteraard miste de chauffeur net de pont, dus drie kwartier wachten. Vervolgens (weer over "fantastische" gravelwegen) naar Argentinie. Helaas, men had besloten een autoralley te organiseren. Dus werden we door de policia tegengehouden en moesten we wachten tot de ralleyauto's voorbij waren (drie uur!!!). Het leverde wel spectaculaire beelden (en foto's) op, maar jullie zullen begrijpen dat we langzaam een beetje gaar begonnen te worden. Dus 's avonds om 23 uur waren we in Ushuaia (ipv om 19.30 uur). Vanzelfsprekend was onze transfer moedeloos naar huis gegaan. Dus zelf maar een taxi geregeld en naar ons hotel. Dat was een goedmaker: een prachtig ruim appartement met een heerlijk bed en mooi uitzicht op de haven van Ushuaia.

Dag 13

Dan op zondag weer een hoogtepunt: een boottocht op het beroemde en beruchte Beaglekanaal. Het is redelijk weer, zwaar bewolkt maar voorlopig droog. We varen met een catamaran door het Beagle- kanaal en bezoeken een eiland vol met aalscholvers en zeeleeuwen. (echt vol!) Daarna door naar een eiland met nog meer vogels (aalscholvers, grote meeuwen). We varen rondom de meest zuidelijke vuurtoren "Les Eclaireurs". en dan via een oud scheepswrak (er liggen er hier in het Beaglekanaal honderden) terug naar Ushuaia. Na de boottocht eindelijk een middag rust. Tijd om dagboek en reisverslag bij te werken. En daarna heerlijk gegeten in een leuke "tenedor libre", dat is een restaurant waar je je voor een vast bedrag helemaal klem kunt eten aan heerlijke salades, enorme porties vlees e.d. En dan hebben we het niet over lauwe groenten of een bord slappe sla, maar echt goed bereid eten dat steeds ververst wordt. En als je dat wil kun je dus voor 15 euro een half Patagonies lam eten, tenminste als je dat op kan.

Dag 14

Vandaag, maandag, gaan we op eigen gelegenheid naar het Nationaal park “Tierra del Fuego”. We hebben 3 uur fantastisch gewandeld door een indrukwekkend landschap. Langs beverburchten (verlaten), meren, rivieren, omgevallen bomen e.d. Af en toe klimmen en klauteren, wat Mieke hartstikke goed deed ondanks haar voorzichtigheid na de gebroken enkel. Het bos in het park vernieuwd zich elke 30! jaar. En dat kun je goed zien. Er zijn stukken bij bezaaid met omgevallen, dode bomen waar omheen zich weer nieuw bos ontwikkelt. Op sommige plaatsen maakt het bos een desolate indruk, echt het "einde van de wereld". Alsof de evolutie hier nog maar net is begonnen. Na een prachtige middag wandelen ´s avonds heerlijk gegeten: de lokale specialiteit cebolla oftewel koningskrab. Dit is een krab met een doorsnee van ong. 50 cm, een grote jongen dus. Het meeste vlees zit in de enorme poten dus dat was smullen.Mieke hield het bij een enorm stuk zalm.

Dag 15

Op dinsdag was het weer een reisdag, dus dat geeft steeds weer een stuk spanning. Zou het dit keer goed gaan? Nou, nee dus. Onze vakantie wordt in hevige mate be?nvloed door de as van de vulkaan in Chili. Dus ook weer deze vliegdag. De aswolk trok nu over Buenos Aires en daar moest ons vliegtuig vandaan komen. Met een vertraging van ruim drie uur konden we dankzij de medewerking van een aardige man van Aerolinas Argentinas op een vroegere(!!) vlucht mee naar El Calafate. Vandaar moesten we doorvliegen naar Trelew. Maar ja, halen we onze verbinding nog met alle vertraging. In Ushuaia verzekeren ze ons dat het vliegtuig naar Trelew ook vertraagd is en in El Calafate op ons zal wachten. Nu wordt het echt spannend. We komen aan in El Calafate om 20.15 uur. Zo snel mogelijk naar de bagageband om de koffers op te halen want we moeten voor de vlucht naar Trelew opnieuw inchecken (handig, nietwaar!). Mieke ging alvast naar de incheckbalie en daar stond dus een enorme rij voor een andere vlucht. En niemand achter de balie. Inmiddels riepen ze om dat het vliegtuig naar Trelew op het punt stond te vertrekken. Wat nu gedaan? Volgens mij de enige oplossing: stennis schoppen!. En dat heb ik gedaan. Ik wist niet dat ik zo boos kon zijn! Zo erg, dat zelfs de douane ons hielp om in te checken. De "baas"van het vliegveld (verkeersleider?) hield het vliegtuig vast tot wij waren ingecheckt en onze bagage aan boord was. Een run naar de vliegtuigtrap en naar binnen. Achteraf bleek de herrie die ik veroorzaakt had niet voor niks te zijn. Ons vliegtuig was het laatste vliegtuig dat naar Trelew vertrok. Het vliegveld in Trelew werd na aankomst van onze vlucht vanwege de vulkaanas tot zondag daarna gesloten. Nu is er niets mis met El Calafate, maar om daar nog eens 4 dagen te moeten blijven was niet echt geslaagd geweest. We zijn er inmiddels aan gewend, maar om 12 uur 's nachts rolden we weer ons bed in. Overigens is reizen met een groep geen garantie dat het goed gaat. In het vliegtuig zal een groep Fransen (31) die ook al de hele dag onderweg waren, na een busreis van 19 uur en die de volgende morgen vanuit Buenos Aires terug moesten vliegen naar Madrid. Hopenlijk hebben ze het gehaald.

Dag 16

Woensdag was een bijzondere dag. We gaan op “walvisjacht”. Met de bus naar Peninsula Valdes, een nationaal park vol met dieren: guanacos (soort lama's), nandu's (struisvogels), zorro's (je weet wel die man met een zwart pak en een masker, nee natuurlijk niet het is een soort vos), zeeleeuwen en -olifanten, pinguins en op het eind walvissen. En we hebben ze allemaal gezien. Vooral de tocht op zoek naar de walvissen was spectaculair. In een een grote open boot scheuren we over het water tot de schipper de walvissen ziet. Er zijn er dit jaar bijna 1200. De soort is de south right whale. We waren in de buurt van een moeder met kalf, zo dichtbij ze raakte met haar kop bijna de boot. Ze zwommen samen rond de boot, doken onder, kwamen weer boven, speelden wat, kortom schitterend. Iets verder weg zagen we nog meer dergelijke koppels, moeder (of vader?) met een kalf. We hebben een helerboel mooie foto's. En eindelijk na pogingen in Oost- en West Canada en Nieuw Zeeland walvissen gezien. En zo dichtbij, een fantastische belevenis. Dus nu gelukkig na de stress van dinsdag weer een hele mooie dag.

Dag 17

Donderdag hadden we weer een excursie. Nu naar een grote pinguinkolonie, Punta Tombo. Hier komen de Magalhaen pinguins elk jaar naar toe om te broeden en jongen te krijgen. Tijdens het broeden zijn er ong. 500.000 (!) en als de jongen uitkomen (december/januari) worden het er dus tussen de 700.000 en 1 miljoen. Je loopt tussen de nesten door (niet aanraken) en ziet de vele pinguins broeden (een op het nest, de ander is voedsel halen in zee). Het blijft een prachtig gezicht die waggelende beestjes (ze zijn ong. 50 cm. hoog). We hebben zelfs een paar hele kleintjes gezien, net uit het ei. Het bijzondere is dat deze pinguins elk jaar in april vertrekken richting Brazilie (6000 km). Ze komen dan niet het water uit (tenzij ze met olie vervuild zijn) en komen in september weer terug naar Punta Tombo. Daar vinden ze feilloos hun nest van vorig jaar weer terug (er zijn dus meer dan 250.000 nesten) maar met wie ze een eitje leggen, maakt niet uit. Een bijzonder volkje dus, die pinguins. En we boften met de gids die bij ons was. Deze mevrouw was zeer gedreven en betrokken bij het natuurbeheer in Patagoni?. Ze wist zoveel interessante zaken te vertellen over de natuur en is zeer duidelijk erg trots op haar geboortegrond. Maar op donderdagavond hoorden we dat er in verband met de vulkaanas ( het zal toch niet waar wezen!!) geen vliegtuigen van het vliegveld van Trelew vertrokken. En daar vandaan moesten we op zaterdag naar Iguazu vliegen. Wat nu gedaan? We zijn inmiddels ervaren in het zoeken naar alternatieven en het reizen per bus .We schatten dat we aan het eind van deze vakantie zo'n 120 uur in de bus hebben gezeten en dus doorzitplekken hebben op onze billen.

Dag 18

En ja hoor, de volgende morgen (vrijdag) was het wel redelijk helder weer, maar er werd niet gevlogen. Dus in overleg met onze reisagent (die droomt nu volgens mij van ons) hebben we de bus naar Buenos Aires gepakt (19 uur rijden in een prima slaapbus).

Dag 19 t/m 22

Op zaterdagmorgen kwamen we aan in Buenos Aires (Mieke slaapt beter in de bus dan in een hotelbed, dus waar klagen we over!!), met een taxi naar het vliegveld en met maar een kleine vertraging (!) zijn we aangekomen in Iguazu. De plaats met enorme watervallen. Om de vertraging goed te maken vloog de captain een paar maal over de watervallen. Dat was inderdaad een schitterende goedmaker. Het was in Iguazu bloedheet, 35 graden. Gelukkig heeft ons hotel een (klein) zwembad en ons appartement een prima airco. Dit gebied staat bekend om zijn enorme watervallen. Nu hebben we vorig jaar de Niagara watervallen bezocht en dat was ook behoorlijk indrukwekkend. Dus we zijn benieuwd hoe ze er hier uit zien. Op zondag doen we de Braziliaanse kant en op maandag de Argentijnse kant. Het is een prachtig aangelegd natuurpark waarbij je via een mooi wandelpad vanaf de Braziliaanse kant een schitterend beeld krijgt van de watervallen. Het zijn er 275. Overal zie je watervallen, grote, kleine, brede, hoge. Het is een overdonderend natuurgeweld. Het spijt me voor de Amerikanen en Canadezen (daar vinden ze nu eenmaal dat alles bij hun groter is), maar de Niagara valt in het niet bij dit natuurspektakel. Het grootste spektakel biedt de Garganta del Diablo (de keel van de duivel!). Er loopt een wandelplateau tot boven deze waterval en dat betekent dus een nat pak. Het stuift en spettert van jewelste. Je kunt blijven kijken, maar we zijn tenslotte met een excursie groep dus we moeten helaas weer vertrekken. Op maandag dus naar de Argentijnse kant van de Cataratas Iguazu. Natuurlijk vindt de Braziliaanse gids van de vorige dag, de Braziliaanse kant het mooiste. En natuurlijk vindt de Argentijnse gids van deze dag, de Argentijnse kant het mooiste. Wij kunnen niet kiezen. Aan de Argentijnse kant kom je dichter bij de watervallen, wat een hoop spektakel geeft, maar je hebt minder overzicht over het geheel van watervallen. Via drie prachtig aangelegde paden loop je onder en boven watervallen langs. Het totale parcours is ruim 7 kilometer en het is vandaag weer een lekker temperatuurtje: 38 graden. Op sommige plaatsen stuift het heerlijk, wat verkoeling geeft. We beginnen de rondtocht met een treintje dat ons naar een ijzeren loopbrug brengt van 1100 meter lang. Op het eind hang je boven de Garganta el Diablo, die we de vorige dag ook van de Braziliaanse kant hebben gezien. Het blijft een natuurwonder, dit watergeweld. En dan te bedenken dat dit water hier gisteren zo stroomde, en eergisteren en vorig jaar en 100 jaar geleden en 10.000 jaar geleden. En dat het er morgen en volgend jaar en over 1000 jaar ook nog zal zijn, tenzij we met z'n allen de wereld naar de donder helpen. Daarna naar het "circuito superior". Over dit pad lopen we boven langs de watervallen en zien ze met tientallen naar beneden vallen. We hebben ons ingehouden en maar 200 foto's gemaakt. Dat wordt dus nog een klus thuis om de mooiste uit te zoeken. ‘s Middags naar het "circuito inferior". Via dit pad lopen we vooral onderlangs de watervallen, wat natuurlijk weer een heel andere indruk geeft. Af en toe kijk je recht in een muur van water. Bijzonder is, dat er hier een soort zwaluwen vliegen die recht de waterval invliegen. Hun nest zit achter de waterval. Zo zie je ze, en zo zijn ze in de waterval verdwenen. Schijnbaar zijn ze zo snel dat ze niet door het water worden meegesleurd. En dan de afsluiting van de dag. We hebben ons opgegeven voor een boottocht met een snelle motorboot die tot onder de watervallen vaart. De gids, die zelf niet meegaat, wenst ons een "happy shower". Hij weet natuurlijk wat er komt. En ook wij beginnen te begrijpen dat het een nat tochtje gaat worden als we een plastic zak krijgen waarin we onze rugzak, handtas en eventuele kleding kunnen opbergen. Maar: oma en opa zijn op alles voorbereid. Wijs geworden door onze ervaring bij de Niagara, hebben we in onze rugzak 2 plastic poncho's meegenomen. Ik doe mijn T-shirt uit en een zwemvest aan. Mieke doet het zwemvest over haar blouse en dan onder de poncho. Op de stoelen in de boot liggen plasjes water, dus er staat ons heel wat te wachten. Eerst vaart de boot rustig langs de watervallen om iedereen de gelegenheid te geven foto's te maken. Daarna wordt iedereen geadviseerd om het fototoestel in de plastic zak op te bergen. En dan "geht's loss". De boot vaart met grote snelheid tot vlak onder de waterval. Het water valt zelfs in de boot. Wij treffen het. We zitten in een boot met een heleboel jongeren. Dus na de eerste keer onder de waterval roepen ze:"otra, otra", oftewel: nog een keer. En ja hoor, terwijl de ene boot (waarschijnlijk met oude mensen) wegvaart, gaan wij nog een keer "onder de douche". Dit spektakel herhaalt zich een paar keer bij verschillende watervallen. Iedereen moet gewoon tot op het vel nat zijn. En dat lukt ook. Ondanks onze poncho's, die wel wat tegen houden, zijn we helemaal nat maar ook lekker opgefrist. Daarna vaart de boot met een grote snelheid door stroomversnellingen en legt aan bij een steiger vanwaar we met een 4 wheel truck door de jungle rijden. Mooie bomen, planten (waarvan sommigen heel giftig, dus niet aanraken), een toekan. Na nog een wandeling door Puerto Iguazu (heerlijk rommelig dorp, alles rijdt door elkaar, veel kleine winkeltjes) in de middag (redelijk op tijd, ze kunnen het wel!)weer terug naar Buenos Aires.In de rij bij de douane kwamen we in gesprek met een ouder echtpaar uit Buenos Aires. Natuurlijk kwam het gesprek op Maxima en Willem- Alexander. Toen ik zei dat men in Nederland wel wat problemen heeft met het verleden van papa Zorrequietta, begreep deze mijnheer daar niets van!!. “Ach” zei hij “er is misschien wel wat gebeurd, maar dat waren toch vooral de militairen”. Hij probeerde het vuile Argentijnse verleden wat goed te praten, dus volgens ons had hij zelf ook wat boter op het hoofd. Dat valt dus wel op. Wij hebben met een aantal Argentijnen gepraat en de jongeren zijn erg kritisch over wat er in Argentini? gebeurd is (terecht). Maar de ouderen proberen het naar ons gevoel wat te verdoezelen of goed te praten. Aan de andere kant, wie zijn wij om met een opgeheven vinger anderen de les te lezen. (is dat niet het verhaal van de splinter in andermans oog en de boom in je eigen oog?). Hoe dan ook, begin van de avond komen we aan in Buenos Aires. Daar worden we ontvangen met hevig onweer en stortregen. ’s Avonds toch nog de stad in voor ons afscheidsdiner van Argentini?. Dat was weer genieten. Mieke wilde niet teveel vlees. Dus bestelde ze een “bife negro y blanco”. (biefstuk zwart en wit). Dat is een biefstuk met een blauwe kaas saus en een biefstuk met een champignonsaus. Dus kreeg ze 2 grote biefstukken. Wel lekker maar toch weer heel veel vlees. Ik nam een parilla (soort mixed grill) voor 1 persoon. Toen ik mijn vlees kreeg heb ik gevraagd of ik tot de volgende morgen mocht blijven zitten om het op te eten. Allemachtig, wat een hoop vlees. Wel heerlijk gegrilld, goed gaar, uitstekend. Maar weer zo veel.

Dag 23

Op woensdag hadden we nog de hele dag om, een fris (20 graden), Buenos Aires in te gaan. Dus hebben we een paar plekken bezocht, die we nog niet gezien hadden. Puerto Madero: een havengebied dat helemaal is opgeknapt met leuke restaurantjes, winkels en appartementen; Avenida Corrientes: het broadway van Buenos Aires, veel theaters, cafe’s, winkeltjes. En nog even langs het Plaza del Congreso en het Plaza de Mayo. En toen naar het hotel, omkleden voor de terugreis en naar het vliegveld. Slechts 23 km, maar midden in de spits. De chauffeur deed er bijna een uur over. Het vliegtuig van KLM kon op tijd vertrekken, echter de Argentijnse douane werkte niet mee. Op het moment dat het vliegtuig kon vertrekken waren er nog 60(!) passagiers niet. Die werden opgehouden door de douane, die gewoon vervelend deed. De gezagvoerder riep om dat we natuurlijk op deze mensen zouden wachten (terecht). Pas na een half uur kwamen de laatsten, ontzettend gestressed, binnen. Mieke en ik herkenden dit direct. Deze mensen kregen gelijk een glas water, want ze zagen eruit dat ze het niet zouden overleven. Zij hadden vast gedacht dat ze het vliegtuig zouden missen. Gelukkig had het vliegtuig wind mee, zodat we toch nog op tijd op Schiphol aankwamen. Auto ophalen en in de Nederlandse avondspits naar huis.

Dag 24

Donderdagavond acht uur: HOERA, WE ZIJN WEER, GEZOND EN WEL, THUIS.